Paseo pola praia

Hoxe, aproveitando a tarde soleada, e a pesar do vento e o frío que facía, decidín desafiar as inclemencias e dar un paseo pola praia de Portomaior e Agrelo coa miña cadeliña, Lúa.

Paseando pola praia e xogando con ela, atopeime algo que nunca atopara nesa praia.

O mal tempo destes días trouxo ata a praia, aparte de moitas algas e algo de basura, un exemplar de centolo dun tamaño esaxeradamente grande.
O corpo do centolo era mais grande co meu pe (uso o nº 38), e as súas pinzas debían medir uns 15 cms. A verdade é que é unha pena que un exemplar tan grande se desperdicie así, ¿non credes? (sei que sona isto un pouco sádico pero, ¡¡é un centolo!!, ¡¡imaxinádevos o que podería chegar a custar na praza!!).


A pesar da insistencia dunha amiga cando llo contei, de que o collera para comer, non creo que iso sea o mais adecuado, inda que non tiña signos de descomposición, non se sabe de qué morrería, nin canto tempo levaría morto. ¿Non cres, rapaciña?

Déixovos unha foto para que vós mesmos opinedes.

Érase unha vez un paxaro...

Érase unha vez un paxaro, adornado cun par de alas perfectas e plumas relucentes e coloridas. En fin, un animal feito para voar libre e independente, para alegrar a quen o observase.

Un día, unha muller viuno e namorouse dél. Quedouse mirando o seu voo coa boca aberta de admiración, co corazón latíndolle mais a presa, cos ollos brillantes de emoción. Invitouno a voar con ela, e os dous viaxaron polo ceo en completa armonía. Ela admiraba, veneraba, adoraba ó paxaro.

Pero entón pensou: “¡Tal vez queira coñecer algunhas montañas distantes!”

E a muller tivo medo. Medo de non volver a sentir nunca mais aquilo con otro paxaro. E sentiu envexa, envexa da capacidade de voar do paxaro.

E sentiuse soa.

E pensou: “Vou poñer unha trampa. A próxima vez que o paxaro veña, non volverá a marcharse.”

O paxaro, que tamén estaba namorado, volveu ó día seguiente, caiu na trampa e foi encerrado na gaiola.

Tódolos días ela miraba ó paxaro. Alí estaba o obxeto da sua paixón, e amosáballo as súas amigas, que comentaban: “Es unha persoa que o ten todo.”

Sen embargo, empezou a producirse unha extraña transformación: como tiña ó paxaro, e xa non tiña que conquistalo, foi perdendo o interés. O paxaro, sen poder voar nin expresar o sentido de sua vida, foise consumindo, perdendo o brillo, púxose feo, e ela xa non lle prestaba atención, excepto para alimentalo y limpar a gaiola.

Un bo día, o paxaro morreu. Ela púxose moi triste, e non deixaba de pensar nél. Pero non recordaba a gaiola, recordaba só o día que o viu por primeira vez, voando contento entre as nubes.

Se profundizase en sí mesma, descubriría que aquilo que a emocionaba tanto do paxaro era a súa libertade, a enerxía das alas en movemento, non o seu corpo físico.

Sen o paxaro, a sua vida tamén perdeu sentido, e a morte veu chamar á súa porta. “¿Por qué viñeche?”, preguntoulle á morte.

“Para que poidas voar de novo con él polo ceo- respondeu a morte-. Se o deixaras partir e volver sempre, admiraríalo e amaríalo aínda mais; sen embargo, agora necesitas de mín para poder atopalo de novo.”