Érase unha vez un paxaro, adornado cun par de alas perfectas e plumas relucentes e coloridas. En fin, un animal feito para voar libre e independente, para alegrar a quen o observase.
Un día, unha muller viuno e namorouse dél. Quedouse mirando o seu voo coa boca aberta de admiración, co corazón latíndolle mais a presa, cos ollos brillantes de emoción. Invitouno a voar con ela, e os dous viaxaron polo ceo en completa armonía. Ela admiraba, veneraba, adoraba ó paxaro.
Pero entón pensou: “¡Tal vez queira coñecer algunhas montañas distantes!”
E a muller tivo medo. Medo de non volver a sentir nunca mais aquilo con otro paxaro. E sentiu envexa, envexa da capacidade de voar do paxaro.
E sentiuse soa.
E pensou: “Vou poñer unha trampa. A próxima vez que o paxaro veña, non volverá a marcharse.”
O paxaro, que tamén estaba namorado, volveu ó día seguiente, caiu na trampa e foi encerrado na gaiola.
Tódolos días ela miraba ó paxaro. Alí estaba o obxeto da sua paixón, e amosáballo as súas amigas, que comentaban: “Es unha persoa que o ten todo.”
Sen embargo, empezou a producirse unha extraña transformación: como tiña ó paxaro, e xa non tiña que conquistalo, foi perdendo o interés. O paxaro, sen poder voar nin expresar o sentido de sua vida, foise consumindo, perdendo o brillo, púxose feo, e ela xa non lle prestaba atención, excepto para alimentalo y limpar a gaiola.
Un bo día, o paxaro morreu. Ela púxose moi triste, e non deixaba de pensar nél. Pero non recordaba a gaiola, recordaba só o día que o viu por primeira vez, voando contento entre as nubes.
Se profundizase en sí mesma, descubriría que aquilo que a emocionaba tanto do paxaro era a súa libertade, a enerxía das alas en movemento, non o seu corpo físico.
Sen o paxaro, a sua vida tamén perdeu sentido, e a morte veu chamar á súa porta. “¿Por qué viñeche?”, preguntoulle á morte.
“Para que poidas voar de novo con él polo ceo- respondeu a morte-. Se o deixaras partir e volver sempre, admiraríalo e amaríalo aínda mais; sen embargo, agora necesitas de mín para poder atopalo de novo.”